polar code

Siamo creati al 99% da idrogeno, carbonio azoto ed ossigeno. Il 60% del nostro corpo è acqua. Evaporare o ghiacciare potrebbe essere questione di fortuna, o di opportunità. Lia Bosch è un’artista che finora aveva caratterizzato alcune copertine di Glacial Movements Records con i suoi artwork. In Polar Code si mette in gioco, prendendo con sé l’umanità tutta: già, che il canovaccio sul quale si muove questo lavoro è quello della scoperta di una base al Polo Sud utilizzata per esperimenti e della scelta di un uomo, un agente segreto, confrontato con qualcosa di molto più grande di lui, un infinito che comprende e connette l’umanità tutta all’altro. Non sappiamo come si comporterà l’uomo in questa situazione, ma sappiamo che la sua scelta provocherà un concatenarsi di eventi irreparabili. Le fiabe sono stupende e terribili, misteriose e capaci di azionare meccanismi reconditi ed inconsci. Così la paura, così l’ignoto. Temi portanti, pesantissimi da portare, ma fin troppo semplici da accennare, da invocare in maniera quasi casuale. Un suono, una traccia sulla neve, un’orma. Lia Bosch gioca da maestra e mette in scena un lavoro che è volutamente incompleto ma che riesce a scatenare le nostre reazioni così come i film horror degli anni ’30, così come l’udito e il non visto (ricorderete, spero, “Tesis” di Alejandro Amenabar). Sceglie di mettere in scena un disco che è fortemente caratterizzato da un titolo, da un luogo, da un contesto e che questi rispetta ed amplifica. Li amplifica facendo altro, facendo urlare il vento e creando miraggi tra i ghiacchi, in 12 tracce che hanno bisogno di un castello narrativo nel quale farci entrare per farci morire di terrore. Solo che Lia Bosch non ci fa entrare in un castello ma in una base antartica, animando il ghiaccio e discostandosi da una scuola ambientale e gelida, andando invece nella direzione horror di un Kronos Quartet con Philip Glass per “Dracula” o come gli Ovo con “Nosferatu”. Musica che si amplifica e amplifica il medium visivo (o immaginario in questo caso) fino allo spavento. L’alieno forse c’è ma non si vede, il dubbio è tutto umano e l’altro spaventa e distoglie, in una distorsione che è tipicamente del nostro genere. Il disco non sembra seguire una traccia cronologica o storica, non c’è un aggancio fra trama ed atmosfera in maniera diretta, bensì un insieme di topoi che possiamo ricondurre alla situazione: il freddo, la solitudine, l’incomprensione di una cosa più grande di noi, il senso atterrito della responsabilità, l’onnipresenza del pericolo. Polar Code è un disco che ci fa riflettere sulla comunicazione e sui comportamenti umani, sul senso del suono come veicolo di messaggi e di codici, sulla possibilità di stabilire contatti ma, principalmente ci parla di senso di colpa e di dramma. Lo fa con maestria, riuscendo a consegnarci un disco che è allo stesso tempo monito e vettore, ricordo e testimonianza. Che scelta avrebbe fatto Lia? E noi, che scelta avremmo fatto? Ma, soprattutto, perchè la scelta deve toccare sempre agli umani?THE NEW NOISE

Een vrouwelijke artieste in een toch nog overwegend mannelijke wereld. We kennen natuurlijk Diamanda Galás en dichter bij huis Wendy Mulder (Onrust) maar daar houdt het zo goed als bij op. Ah ja, onlangs leerden we nog SECT7 kennen op het Zoharum label. Er zijn natuurlijk ook wel een paar industrial formaties met een vrouwelijk lid: Haus Arafna bijvoorbeeld. Verder zat Cosey Fanni Tutti in Throbbing Gristle en in Chris & Cosey en Geneviève Pasquier zit in Thorofon. Maar het (ambient) industrial, drone en noise wereldje blijft toch echt wel hoofdzakelijk een mannenbastion. En nu is er dus Lia Bosch, de eerste vrouwelijke artieste op het Glacial Movements label uit Rome, een label gespecialiseerd in glaciale dark ambient en drone. De eerste vrouwelijke artieste in de bijna 20-jarige levensloop van het label. De releases op dit label klinken om ter koudst. En ja, bekijk het artwork op de cover eens en de titel van dit album. Dat belooft alweer! Lia Bosch is een multidisciplinaire, Italiaanse artieste. Ze houdt zich bezig met schilderkunst, design, poëzie, muziek en film. Haar academische achtergrond en haar levenservaringen in verschillende landen en op verschillende continenten, waardoor ze diverse culturele en artistieke invloeden heeft kunnen absorberen, hebben haar artistiek verrijkt. “Polar Code” is het debuutalbum van Lia Bosch. Het bevat 12 tracks (53 minuten speelduur) met mysterieuze titels als “Secret Frequencies”, “Unknown System”, “Alien Circuit”, “New Parameters”, “Unveiling”, “Infinity” en “Insight”. De composities variëren in lengte van 2 tot 7 minuten. Wat me direct opvalt aan de composities van Lia Bosch, is de rijkdom aan subtiele geluidjes die tussen de ijzige drones de kop opsteken. Ook de sequenties met pulserende tonen vind ik machtig. Muzikaal horen we een ijskoude mix tussen dark ambient, drone en ambient industrial. Mijn favoriete tracks heten “Resonance”, “Unveiling” en “Transition”. “Polar Code” is een conceptalbum en een project waarbij verhaal, beelden en muziek samensmelten tot een meeslepende conceptuele ervaring. Lia Bosch hield persoonlijk toezicht op elk aspect van de creatie: ze componeerde het album, bedacht het verhaal en maakte de bijbehorende beelden, waarmee ze een multidimensionaal werk creëerde dat aanzet tot diepe reflectie over existentiële en sociale thema's. Het verhaal waarrond dit instrumentale conceptalbum werd gecreëerd en dat afgedrukt staat in het cd boekje, gaat als volgt. “Polar Code” speelt zich af in een verlaten buitenaardse basis in Antarctica, een afgelegen en mysterieuze locatie waar ooit menselijke experimenten plaatsvonden. Een researcher wordt er door een geheime dienst van een niet nader genoemd land heen gestuurd. Zijn taak is om ongewone activiteiten op deze locatie te documenteren. De oude research basis blijkt een labyrinth te zijn van duisternis en geheimen. Tijdens zijn exploratie van de basis stoot de wetenschapper op het symbool van oneindigheid (je weet wel, een 8 die op z’n zij ligt) onder de vorm van een gloeiende, pulserende poort die de sleutel lijkt te zijn tot het begrijpen van de verbinding tussen alle levensvormen in het universum, suggererend dat elke menselijke actie, elke keuze, gevolgen heeft die verder reiken dan tijd en ruimte. De ontdekking van het portaal leidt de onderzoeker tot een diepe existentiële reflectie over zijn eigen bestaan ​​en zijn rol in de complexe kosmos. Het symbool van oneindigheid, beladen met een diepere betekenis, is niet alleen een wetenschappelijke ontdekking, maar ook een ethische en filosofische oproep. De informatie die in het symbool vervat zit, biedt de mensheid een kans op redding, maar vereist ook erkenning van de menselijke kwetsbaarheid en de inherente onderdrukkende sociale structuren. De wetenschapper wordt aldus geconfronteerd met een moreel dilemma. Het vooruitzicht om de structuur van de maatschappij, momenteel gebaseerd op macht, uitbuiting en conflict, te veranderen, brengt een potentieel verwoestend risico met zich mee. De noodzaak tot reconstructie zou in feite kunnen leiden tot verdere destructie. Het doet allemaal behoorlijk sterk denken aan de kosmische SF horror van H.P. Lovecraft. Of anders wel aan de fim “The Thing”. Ook de intrigerende foto’s van een verlaten research basis in het boekje bij de cd doen me daaraan denken. En nu is het wachten op de verfilming. Het script en de soundtrack zijn al klaar. Voor fans van sinistere, glaciale dark ambient drone en ambient industrial is dit album een mooie aanwinst. DARK ENTRIES