YUYA OTA "Arctic April Mother"
Reviews
Presenting "glacial and isolationist ambient", the Glacial Movements label - run and curated by Alessandro Tedeschi - has presented over 15 albums since 2006, from artists like Lull, Rapoon, Francisco López, BvDub, Loscil, Pjusk, Celer and then some.
Different kind of artists, different kind of sounds, but what they have in common here is the "glacial feel and atmosphere" - which is often described as cold and desolate.
Their latest release (digital only this time)is "Arctic April Mother "byYuya Ota from Tokyo.
Yuya Ota "is a composer and sound artist, who loves the fusion of classical music with electronic digital music".
The opening track, "Knife", effectively demonstrates what this 'fusion' means: a slow, introspective, Satie-esque piano track merging into an immersive electronic background.
The nine tracks on this album are described as "watercolor sounds, inspired by the contrast that coldness expresses. Sometimes white, sometimes vivid the piece focuses on the constantly changing times."
The sequence of tracks is well-balanced and not only presents 'arctic desolation' but 'warm comfort' as well.
Some (most) are strictly electronic, others have distinct piano or guitar sounds, but all are "in perfect harmony and melody with each other as they describe the poetic vision of the 'Big Chill'."AMBIENT BLOG
Different kind of artists, different kind of sounds, but what they have in common here is the "glacial feel and atmosphere" - which is often described as cold and desolate.
Their latest release (digital only this time)is "Arctic April Mother "byYuya Ota from Tokyo.
Yuya Ota "is a composer and sound artist, who loves the fusion of classical music with electronic digital music".
The opening track, "Knife", effectively demonstrates what this 'fusion' means: a slow, introspective, Satie-esque piano track merging into an immersive electronic background.
The nine tracks on this album are described as "watercolor sounds, inspired by the contrast that coldness expresses. Sometimes white, sometimes vivid the piece focuses on the constantly changing times."
The sequence of tracks is well-balanced and not only presents 'arctic desolation' but 'warm comfort' as well.
Some (most) are strictly electronic, others have distinct piano or guitar sounds, but all are "in perfect harmony and melody with each other as they describe the poetic vision of the 'Big Chill'."AMBIENT BLOG
Nulla si sa del giapponese Yuya Ota, se non le poche notizie che Glacial Movements ha messo in giro. La più importante, anche sentendo il disco, si direbbe quella riguardo la sua collaborazione con Keith Rowe. Se la memoria non m’inganna, è la prima volta che in un album uscito per l’etichetta romana il suono del piano è così a nudo, senza mascheramenti elettronici di sorta, tanto che all’inizio viene il dubbio di aver preso qualcosa di Goldmund o Tiago Sousa. C’è subito un frangente eccezionale, dopo un primo smarrimento dovuto a queste note sparse, ed è quando si passa alla seconda traccia, più tradizionalmente ambient, che schiude un mondo attraverso l’estensione all’infinito di una manciata di suoni. Questa sensazione di stupore e meraviglia, alla quale si aggiunge la malinconia del principe degli strumenti, marchia tutto questo disco. Lo stesso discorso, infatti, vale anche quando – tipo il Fennesz di Black Sea – Yuya integra il sound anche con accenni cristallini di chitarra acustica. Le soluzioni adottate, di per se stesse, non sorprenderanno nessuno e probabilmente un neofita di questo genere se lo immagina proprio come lo propone Yuya Ota. Però funziona tutto piuttosto bene qui. THE NEW NOISE
Al momento pubblicata nel solo formato digitale, l’ultima uscita targata Glacial Movements vede protagonista un giovane artista giapponese dalla formazione musicale classica.
Se ne percepiscono le tracce nelle nove composizioni di “Arctic April Mother”, che dell’isolazionismo ambientale offrono una declinazione molto personale e, in una certa misura, meno glaciale rispetto a gran parte dell’interessante catalogo dell’etichetta curata da Alessandro Tedeschi.
Non solo il classicismo di Yuya Ota si manifesta nelle note pianistiche sparse con grazia tutta orientale che, insieme a riverberi e drone chitarristici, costituiscono il substrato per le sature sinfonie dell’artista giapponese, ma in una sensibilità che affiora in superficie tanto nella spoglia armonia dell’iniziale “Knife” quanto nell’incedere quasi jazzy e persino tiepido di “Tokyo” e “Dispērsus”.
Come in un processo di progressivo ampliamento dello spettro espressivo delle produzioni della Glacial Movements, i cinquanta minuti scarsi di “Arctic April Mother” paiono dischiudere scenari primaverili a residue torsioni droniche, ora fluttuanti (“Silver Rain”), ora sfocianti in rumore (“Lágrima”) o ancora innalzate in visioni di abbagliante rarefazione (la conclusiva “Viento”).
Le screziature elettro-acustiche di “Parfum” e le ricorrenti irregolarità della grana sonora del lavoro fungono poi quale autentica firma della provenienza nipponica di Yuya Ota, il cui nome va credibilmente ad iscriversi accanto a quelli di più affermati connazionali operanti in ambiti affini, da Akira Kosemura a Chihei Hatakeyama, passando per Kashiwa Daisuke. Un’altra preziosa scoperta dell’etichetta romana.MUSIC WON'T SAVE YOU
Se ne percepiscono le tracce nelle nove composizioni di “Arctic April Mother”, che dell’isolazionismo ambientale offrono una declinazione molto personale e, in una certa misura, meno glaciale rispetto a gran parte dell’interessante catalogo dell’etichetta curata da Alessandro Tedeschi.
Non solo il classicismo di Yuya Ota si manifesta nelle note pianistiche sparse con grazia tutta orientale che, insieme a riverberi e drone chitarristici, costituiscono il substrato per le sature sinfonie dell’artista giapponese, ma in una sensibilità che affiora in superficie tanto nella spoglia armonia dell’iniziale “Knife” quanto nell’incedere quasi jazzy e persino tiepido di “Tokyo” e “Dispērsus”.
Come in un processo di progressivo ampliamento dello spettro espressivo delle produzioni della Glacial Movements, i cinquanta minuti scarsi di “Arctic April Mother” paiono dischiudere scenari primaverili a residue torsioni droniche, ora fluttuanti (“Silver Rain”), ora sfocianti in rumore (“Lágrima”) o ancora innalzate in visioni di abbagliante rarefazione (la conclusiva “Viento”).
Le screziature elettro-acustiche di “Parfum” e le ricorrenti irregolarità della grana sonora del lavoro fungono poi quale autentica firma della provenienza nipponica di Yuya Ota, il cui nome va credibilmente ad iscriversi accanto a quelli di più affermati connazionali operanti in ambiti affini, da Akira Kosemura a Chihei Hatakeyama, passando per Kashiwa Daisuke. Un’altra preziosa scoperta dell’etichetta romana.MUSIC WON'T SAVE YOU
C’est une de ces soirées dans une de ces galeries d’arts modernes. Le tout venant répond présent, les blasés convaincus de ne rien voir tout en se faisant voir, les bobos prêts à crier au génie si quelqu’un dépose, par hasard, et dans un geste hautement artistique, un étron sur le sol, les parasites, seulement présents pour faire leur course sur le buffet et boire à l’œil. Rien que d’y penser, ça me désespère. Ce soir-là, donc, un Japonais se pose devant un piano. Je sens déjà un énième hommage avec des "ploinc", "plonnnc" et autres"tiiiinnng" exaspérants de suffisance. Qu’est-ce que je fiche là, moi déjà ? Ça commence à jouer, classique, entendu, froid mais néanmoins habile dans son exécution. Comme je n’ai que ça à regarder tout en sirotant mon gobelet de vin, je l’observe, sa concentration, ses doigts qui virevoltent...
L’air se fait plus glacial. De la buée s’échappe de ma bouche légèrement pâteuse. Le piano s’efface, semble disparaître dans une clarté métallique virant au marbre poudreux. Les alentours se dispersent, laissant choir un paysage tout droit sorti de l’Arctique. Je dis ça mais j’en suis même pas sûr. J’ai froid, je secoue des pieds alors que je me rends compte qu’ils sont piégés sous la neige. Je serre mes bras comme si on allait me dérober quelque chose, l’ultime trace de chaleur de ce vin bon marché. Je ne suis plus dans la galerie, les cafards qui m’entouraient ne sont plus, le musicien aussi d’ailleurs. Seul reste cette étendue à perte de vue, le vent gelant ce qui me reste de cheveux. Je regarde ce soleil au lointain, lumineux, mais n’amenant pas la chaleur que j’attends.
Un son est porté par le vent. Il me rappelle les accents de certains groupes. C’est bizarre, mais je pense à du post-rock, sans le post-rock. Dénudé, sans artifice électrique, son essence, sa moelle, son esprit en une longue plainte frôlant les glaciers et les rares arbres présents. Hypnotique, je ne sais plus si je regarde le soleil ou si j’écoute cette complainte texturale. À certains moments, des formes apparaissent, rapidement, j’aperçois des têtes que j’ai vues auparavant, le piano se reforme en de lentes courbes, marquant, s’effilochant. Les mains du pianiste luisent dans les reflets lumineux tels des gants translucides, vides, sans matières.
Et puis, c’est le blanc, encore, d’un coup, l’éthéré, un vague sentiment de solitude que je ne veux absolument pas partager. C’est mon expérience et finalement, ce froid qui me transperce me plait, et je ne fais qu’un avec lui. Seul manque un peu d’alcool pour rendre la chose parfaite. Je suis seul et que c’est bien, loin, loin de cette agitation ridicule. Je regarde mes pieds et je m’aperçois que la neige fond, à vue d’œil. Le soleil qui m’avait ensorcelé s’estompe jusqu’à n’être qu’un point, une ampoule 40 Watt dans une salle. Les arbres ont disparus dans un murmure.
Maintenant j’entends un vague brouhaha de snobinards branchouilles et ça me donne la nausée. La salle est là, à nouveau, le pianiste a fini, un silence factice se fait et quelque part, ça ne me plait pas. Le musicien me jette un regard, je le comprends. J’ai l’impression d’être le seul à avoir compris. Et je me rends compte… Merde… Je suis revenu.
Jérémy Urbain (7,5/10)CLAIRE et OBSCUR
L’air se fait plus glacial. De la buée s’échappe de ma bouche légèrement pâteuse. Le piano s’efface, semble disparaître dans une clarté métallique virant au marbre poudreux. Les alentours se dispersent, laissant choir un paysage tout droit sorti de l’Arctique. Je dis ça mais j’en suis même pas sûr. J’ai froid, je secoue des pieds alors que je me rends compte qu’ils sont piégés sous la neige. Je serre mes bras comme si on allait me dérober quelque chose, l’ultime trace de chaleur de ce vin bon marché. Je ne suis plus dans la galerie, les cafards qui m’entouraient ne sont plus, le musicien aussi d’ailleurs. Seul reste cette étendue à perte de vue, le vent gelant ce qui me reste de cheveux. Je regarde ce soleil au lointain, lumineux, mais n’amenant pas la chaleur que j’attends.
Un son est porté par le vent. Il me rappelle les accents de certains groupes. C’est bizarre, mais je pense à du post-rock, sans le post-rock. Dénudé, sans artifice électrique, son essence, sa moelle, son esprit en une longue plainte frôlant les glaciers et les rares arbres présents. Hypnotique, je ne sais plus si je regarde le soleil ou si j’écoute cette complainte texturale. À certains moments, des formes apparaissent, rapidement, j’aperçois des têtes que j’ai vues auparavant, le piano se reforme en de lentes courbes, marquant, s’effilochant. Les mains du pianiste luisent dans les reflets lumineux tels des gants translucides, vides, sans matières.
Et puis, c’est le blanc, encore, d’un coup, l’éthéré, un vague sentiment de solitude que je ne veux absolument pas partager. C’est mon expérience et finalement, ce froid qui me transperce me plait, et je ne fais qu’un avec lui. Seul manque un peu d’alcool pour rendre la chose parfaite. Je suis seul et que c’est bien, loin, loin de cette agitation ridicule. Je regarde mes pieds et je m’aperçois que la neige fond, à vue d’œil. Le soleil qui m’avait ensorcelé s’estompe jusqu’à n’être qu’un point, une ampoule 40 Watt dans une salle. Les arbres ont disparus dans un murmure.
Maintenant j’entends un vague brouhaha de snobinards branchouilles et ça me donne la nausée. La salle est là, à nouveau, le pianiste a fini, un silence factice se fait et quelque part, ça ne me plait pas. Le musicien me jette un regard, je le comprends. J’ai l’impression d’être le seul à avoir compris. Et je me rends compte… Merde… Je suis revenu.
Jérémy Urbain (7,5/10)CLAIRE et OBSCUR
ROCKERILLA (2013 April)Czasami można zupełnie przypadkowo trafić na coś wartościowego. Gdy przeglądałem katalog Glacial Movement Records spodziewałem się ustrzelić ciekawy album jakiegoś weterana sceny ambient, tymczasem skończyło się na odkryciu debiutanta z Tokio. Album Japończyka okazał się na tyle ciekawy, że szybko zapomniałem o pozostałych tytułach wytwórni, zatapiając się w tych pełnych spokoju dźwiękach. Istne dzieło przypadku, lubię takie małe odkrycia, które rodzą się z niczego, a jednak w perspektywie przyszłości mają istotny wpływ na mój muzyczny świat. Album ten wart jest napisania kilku słów na jego temat, gdyż jest to tytuł zdecydowanie wart polecenia.
Charakter muzyki tokijczyka ukształtował się poprzez zamiłowanie do elektronicznych pejzaży z jednej strony, a z drugiej uwielbienie do muzyki klasycznej. Yuya Ota studiował kompozycję, a jego romanse z muzyką elektroniczną nie okazały się zmianą upodobań, a jedynie krokiem naprzód. Ową fuzję dwóch muzycznych światów reprezentuje muzyka zawarta na Arctic April Mother. Z tego schematu wyłamuje się jedynie Knife – typowa kompozycja fortepianowa w postaci krótkiego preludium do całości, z wpływami elektroniki ograniczonymi do minimum.Silver Rain to właściwa zapowiedź tego, co będzie działo się dalej – cudowny muzyczny pejzaż wzbogacony o dźwięki instrumentów – w tym wypadku dętych i strunowych. Partie fortepianu i gitary zostały nagrane osobiście przez samego autora. Efekt jest naprawdę urzekający, Arctic April Mother to płyta, która nie wyróżnia się szczególnie pozytywną atmosferą, a jednak bardzo dobrze relaksuje. Dotyczy to także utworu nagranego bez wykorzystania „żywych” instrumentów (Lágrima), który jest niesamowicie odświeżający. W ogóle klimat całości jest dość chłodny, a w przypadku wspomnianej Lágrimy wręcz mroźny (co ciekawe, w upalne popołudnia inaczej to wygląda), przez co słuchanie tej płyty o poranku przy filiżance kawy czy herbaty okazuje się niesamowicie przyjemnym doświadczeniem, choć nie da się również ukryć, że zajęci innymi czynnościami możemy przez chwilę zapomnieć, że coś w ogóle gra w tle. Siła albumu leży w pierwszych utworach, które z początku zaprezentowały się jako te najlepsze – dzięki temu połknąłem haczyk, a walory kolejnych kompozycji odkryłem dopiero z czasem. Oczywiście nie zabrakło tu miejsca dla muzycznej interpretacji Tokyo – wśród Japończyków komponowanie utworów zainspirowanych tych miastem jest zjawiskiem dość powszechnym. Generalnie nie ma tu słabych utworów a poziom całości jest bardzo wyrównany, płyta charakteryzuje się spójnym klimatem i dobrze funkcjonuje jako całość.
Udany debiut, udany album, do którego chce się wracać, a być może to dopiero początek kariery Japończyka. Kibicuję i ewentualny drugi album tego producenta sprawdzę od razu po premierze – mam nadzieję, że nie spocznie on na laurach, a dla mnie Arctic April Mother nie okaże się wyrwanym z kontekstu, jednorazowym odkryciem.KAPPLAKKSOUND
Charakter muzyki tokijczyka ukształtował się poprzez zamiłowanie do elektronicznych pejzaży z jednej strony, a z drugiej uwielbienie do muzyki klasycznej. Yuya Ota studiował kompozycję, a jego romanse z muzyką elektroniczną nie okazały się zmianą upodobań, a jedynie krokiem naprzód. Ową fuzję dwóch muzycznych światów reprezentuje muzyka zawarta na Arctic April Mother. Z tego schematu wyłamuje się jedynie Knife – typowa kompozycja fortepianowa w postaci krótkiego preludium do całości, z wpływami elektroniki ograniczonymi do minimum.Silver Rain to właściwa zapowiedź tego, co będzie działo się dalej – cudowny muzyczny pejzaż wzbogacony o dźwięki instrumentów – w tym wypadku dętych i strunowych. Partie fortepianu i gitary zostały nagrane osobiście przez samego autora. Efekt jest naprawdę urzekający, Arctic April Mother to płyta, która nie wyróżnia się szczególnie pozytywną atmosferą, a jednak bardzo dobrze relaksuje. Dotyczy to także utworu nagranego bez wykorzystania „żywych” instrumentów (Lágrima), który jest niesamowicie odświeżający. W ogóle klimat całości jest dość chłodny, a w przypadku wspomnianej Lágrimy wręcz mroźny (co ciekawe, w upalne popołudnia inaczej to wygląda), przez co słuchanie tej płyty o poranku przy filiżance kawy czy herbaty okazuje się niesamowicie przyjemnym doświadczeniem, choć nie da się również ukryć, że zajęci innymi czynnościami możemy przez chwilę zapomnieć, że coś w ogóle gra w tle. Siła albumu leży w pierwszych utworach, które z początku zaprezentowały się jako te najlepsze – dzięki temu połknąłem haczyk, a walory kolejnych kompozycji odkryłem dopiero z czasem. Oczywiście nie zabrakło tu miejsca dla muzycznej interpretacji Tokyo – wśród Japończyków komponowanie utworów zainspirowanych tych miastem jest zjawiskiem dość powszechnym. Generalnie nie ma tu słabych utworów a poziom całości jest bardzo wyrównany, płyta charakteryzuje się spójnym klimatem i dobrze funkcjonuje jako całość.
Udany debiut, udany album, do którego chce się wracać, a być może to dopiero początek kariery Japończyka. Kibicuję i ewentualny drugi album tego producenta sprawdzę od razu po premierze – mam nadzieję, że nie spocznie on na laurach, a dla mnie Arctic April Mother nie okaże się wyrwanym z kontekstu, jednorazowym odkryciem.KAPPLAKKSOUND
Yuya Ota is a composer and sound artist clearly influenced by artists like Nobukazu Takemura as he is trying to create a balance between pop clarity of musical development and avantgarde research in the musical texture.
"Knife" opens this album with gentle notes of piano above some field recordings of a rainy day. "Silver Rain" is instead based on bright juxtaposed drones while "Lágrima" on darker ones. "Maria" is almost a pop song with his soundscape and romantic notes of piano. "Seven Sisters Cliff" is a quiet track based on noises and drones while "Parfum" feature sparse and gentle notes of guitar above a gentle texture and remind to some pages by groups like Fonica and Minamo. "DispÄrsus" is a gentle track for piano and noises. "Tokyo" is a gentle ambient track based upon acoustic and electric guitar. "Viento" is a quiet optimistic soundscape that closes this release.
Even if he's clearly in debt with his musical influences Yuya Ota delivers an album that is enjoyable not only for fans of this kind of music but almost for everyone. It really worth a listen.CHAIN DLK
"Knife" opens this album with gentle notes of piano above some field recordings of a rainy day. "Silver Rain" is instead based on bright juxtaposed drones while "Lágrima" on darker ones. "Maria" is almost a pop song with his soundscape and romantic notes of piano. "Seven Sisters Cliff" is a quiet track based on noises and drones while "Parfum" feature sparse and gentle notes of guitar above a gentle texture and remind to some pages by groups like Fonica and Minamo. "DispÄrsus" is a gentle track for piano and noises. "Tokyo" is a gentle ambient track based upon acoustic and electric guitar. "Viento" is a quiet optimistic soundscape that closes this release.
Even if he's clearly in debt with his musical influences Yuya Ota delivers an album that is enjoyable not only for fans of this kind of music but almost for everyone. It really worth a listen.CHAIN DLK